تو سكوتِ لابه‌لای حرف‌های منی از حرف‌هايم آنچه نمي‌گويم تويي...

يك بعد از ظهرِ خواب آلوده، درست همان لحظه كه يقه ى بارانى ات را بالا مى كشي، درست همان لحظه كه گونه هايت به رخوتِ زيركانه ى پاييز خو مى كند، 
درست همان لحظه كه وجودِ يخ زده ات در دستهايي جارى مى شوند كه امنيت را در وادادگى جيب هاي گرم لباست جستجو مى كنند، در لحظه اي كه نارنجى غروب تن به رطوبت برگهاي خيابان مى دهند، همان لحظه پي مى برى كه گاهى بيش از آنكه دلتنگ كسي باشي كه براي هميشه رفته است، دلتنگ كسي هستى كه دلش آنهم هميشه و همواره و بي دريغ براي دلِ مشتاقِ تو بتپد.

خيره به كوچه ى بي رهگذرفكر مى كنى ،دوست داشتن آدمها مگر چقدر سخت است؟؟؟چقدر؟

#نيكى_فيروزكوهي